Yine kalemim elimde şiir defterime seni yazıyorum.
Ellerim titriyor satırlara sığmıyorki isyanım.
Gözlerimden akan yaş,Dinmiyorki feryadım.
Yaralarım kanıyor Bitmiyor acılarım.
Seni düşündükçe isyan ediyorum.
Yüreğim sızlıyor,kalbim ağlıyor.
Keske diyorum ahhh ahh keske Sevmeseydim seni.
Her yer karanlık Her yer.
Yıldızlar sönüyor.Gecelerim Gündüz olmuyor Güneş sensiz doğmuyor.
Yine kalemim elimde şiiir defterime Seni Yazdım...
Kapanıyor gözlerim hayellere dalıyorum.
Bir rüzgar esintisi fısıldıyor kulagıma,Senin adını.
Kalp çarpıntım hızlanıyor,ilk günki gibi.
Ben seni yüreğimde yaşıyorum,Kalbimde taşıyorum.
Gidişine sessiz kaldım.
Gittin Sensiz kaldım.
Silemedim adını beynimden,
Söküp atamadım Seni kalbimden.
Ansızın daralıyorum,yollarını gözlüyorum.
Yıldızlara bakıyorum,Çaresizce susuyorum.
Düşünüyorum hatalı kim?
Sen mi ? Ben mi ?
Yine bir gece ve yine baş başayım kendimle, işte yine seni bulup kaybettiğim yerdeyim.
İnsanın bir şeylere karar vermesi ne kadar zor; ya seni içime gömmeli ya da artık içimden söküp atmalıyım. Ama her ne olursa olsun susmalıyım. Hangisi daha zor, hangisi daha acı? Gerçekten gitmeli miydin, yoksa kalıp yanımda savaşmalı mı?… Bir yol arıyorum kendime, bulduğum tüm yollarsa sana çıkıyor.
Kapanmalı artık gözlerim. Sonsuz bir karanlıkta tek başıma yürümeye devam
etmeliyim… Yürümeliyim ardıma bile bakmadan, yürümeliyim parçalayarak
değerleri ve sevgileri, yok ederek yaşadığım tüm zamanları…
Nasıl da acımasız zaman?! Nasıl da yüceltmiştim seni gözümde. Tutup kendi
ellerimle koymuştum en yükseğe, sonra keyifle izlemiştim yüceliğini. Ama yine ben bitirmeliyim. Tutup kollarından indirmeliyim olduğun yerden. Ya da seni ölene kadar yaşatmalıyım içimde… Ne kadar zor bir karar..
Bir yanım: “Bir daha kimse, hiç kimse onun kadar çok sevilmeyecek”, derken, bir yanım sakin, sessiz…
Zaman geçiyor, acım dinmiyor. Kapanmıyor yaralarım.. Tükenirken ben, aklımda bir tek sen. Görüyor musun, yine konuşuyorum ama sessizce. Susmayı öğreniyor yüreğim..
Ama ben kararımı verdim…
Seninle olduğum zamanları düşünmek bile bana mutlulukların en büyüğünü yaşatıyor..
Seni Seviyorum ve Ölene Kadar Seveceğim
Beni SeveBiLcekMiSin ??
Bugun Yine UmutLuyum…
SaDeCe Sen VarSın Diye..
BeLki BirSey OLurDa GuNeS DogmaZ Diye..
Almaz Beni Tek Dostum GeCeDen BeLki Diye..
BeLki Beni İnSanLarın IcıNe AtmAz ZorLa..
GözYasLaRımı KuRutur BeLki Buyuk Bir FıRtıNayLa..
YaDa Kucuk Bir RuzGaRLa..
NeyLe OLuRsa…
KuRutSunDa..
YaSaDıkCa AnLıyoRum Bazı SeyLeri..
YaDa öLe SanıyoRum..
Ama Olsun Sen Varsın Yaa..
YetiYor O Bana..
Sen OLmAsanDa YaSıCam Bu Ağzı Yuzu KiRLenmiS DünyAmDa
Yine GeceMi aLmaz BenDen Beni İnsanLarın Icıne Atmaz Diye..
GözyasLarımı Kucuk Bir EsiNtiyLe KurutuR Diye..
BekLicem “BeLki Bi Gün” Diye..
YapRakLar TozLaRını Yüzüme SavuRacAk..
Ben TemızLicem YüzüMü KirLi ElLeRimLe..
RüzGar GözyasLarımı KuRutMıCak Ama Beni YeRe DüşüRecek..
Ben Var GucumLe KaLkıCam YerDen..
BeLki Yine HayatıMın Bir PaRcaSı oLuRsun Diye..
Bugun Tek YaPtıGım Sey İse..
ElLerimi KirLenMis GökYüzüNe KaLDıRıp YorGun TANRI’ma TesSekKür Etmek..
Beni YerDen KaLdıRmAya UgRasTıGı Icın..
GözyAsLaRımı KuRutTuGu Icın…
En OnemLiSi Seni Bana VerDiGi Icın..
Tek BiR SoRun Var Amaa….
Beni Seni SevDiğim KadaR SeveBiLcekmiSin.. Kücük KirLi DunyAmDa ??
Duydumda İnanmaDım
Aska GüLüp GecMisSin
BenimkiSi Ask DeiL
Bir Oyundu DemisSin
Zafer Senın Zaferın
Eser Senın Eserın
Sevin Ey ZaLim
Bak Bir Asık Burada AğLıyor...
Senden OnceDe Siyahtı DusLerım
Senden OnceDe Dutsum
Ve Kanadı GeceLerım…
YaLnızLıgın AnaDıLıyım Ben
SenSizLiqiN Lugatı Yok !
SenSizLiğiN Seni Yok !!
BÖYLE SEVDIM SENİ
Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın, orada kalmalıydın.
Çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.
Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya... Ben dört mevsim baharı yaşadım seninle. Çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelyaydın pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın bir ateş gibi. Ve maviydin... En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize tutkundum, denizi sensiz, seni denizsiz düşünemedim.
Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da... Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana. İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni güldüren senin sevgindi ve ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle.
Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden tuttuğunda patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi. Menzil sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok edebilirdim. Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen girebilirdin.
Sevdim ve hayrandım da... Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı, gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu, olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da. Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni ve o doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman. Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.
Seni severken yorulmadım. Çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün yenilendim. Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın. Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.
Sevdim işte ötesi yok
Gittin !!
Gittin...
Gidisini görmemek icin
Gözlerimi kapadim
Öylesine acidi ki icin;
Tutup koparsalardi kolumu,bacaklarimi
Bu kadar aci duymazdiM...
Acim yas olup akmaliydi gözlerimDen... AGLAYAMADIM...!
